Column: Nieuw Leven.

Waar ik het ene moment helemaal naar de getver zit te genieten van zure goeikope wijn op het dakterras bij een of andere Gerrit die ik niet ken, sta ik nu hier.

Als dolende dertiger te loeren naar mijn overgang, overdreven lang te staren naar een kruispunt wat zich de fase van het inzicht noemt. In zelfmedelijden gehulde vragen poppen op in het brein terwijl ik toekijk hoe een of andere quarter crisis als sloopkogel fungeert, zo dwars m’n dromen door.

Ik maak connectie met de vragen in mijn mind. Fuck heel deze shit, vind ik in mijn gedachten. Wat is het doel? Waar doe ik het allemaal voor? Is dit alles? Moet het niet gewoon allemaal… anders? Knikkende knietjes en klamme handen, er schieten onbekende verlangens door het hoofd. Nieuwe paden doen keuzes en consequenties om mijn oren vliegen, het kruispunt biedt allerlei nieuwe wegen. Niet weten waar te kijken of wat te kiezen, de kramp der keuzes die overnemen. Ik adem sneller. Bekken die weefsel verweken binnen de gewrichten, zichzelf klaarstomende voor de tweede geboorte binnen het individu. Links, rechts, zweet. Pijnscheuten, in iedere baan van mijn lijf. “Eva, ben je ready?” hoor ik het wijzere deel door mijn hoofd heen vragen. Ze spreekt in cliché’s en doet slimme uitspraken. Shit als “waar een deur sluit, gaat er altijd een nieuwe weer open” en “wie niet waagt, wie niet wint” worden op me gegooid terwijl het zweet langs m’n Indiase bakkebaarden loopt en ongecontroleerd gehijg mijn borst in schiet. Klap na klap vang ik op met dicht geknepen ogen. Ik hou het niet meer, het gaat nu echt gebeuren.

Rust. Ik adem, in en uit. Ik hoor je, vrijheid en liefde vullen mijn hart. Nieuwe kansen liggen in mijn armen, overspoeld met zonnestralen. Welkom, nieuw leven. Ik noem jou Gerrit. Vernoemd naar een mooie vent, met gore wijnen. Ik draag je op aan ieder die het nodig heeft te horen dat kutzooi nieuwe dingen brengt en uiteindelijk, als sneeuw voor de zon zal verdwijnen.